Ποιος είσαι όταν φεύγεις από το ίδρυμα;
Ένα όνομα που χάνεται στα αρχεία,
μια σπασμένη γέφυρα,
αποφύγει,
ή
μια κληρονομιά,
μια συνεχής σύνδεση,
ένα όνομα που βρίσκεται στην καρδιά.
Ως επαγγελματικά πνεύματα, δεν μπορούμε ακούω όταν λείπουμε, αλλά αυτή η κηδεία μας επιτρέπει να ξαναγεννηθούμε και να ανταποκριθούμε στο παρελθόν για να προστατεύσουμε το μέλλον.
Συνάδελφοι και άγνωστοι,
είναι με θλιμμένη καρδιά που….
αυτή η εγκωμιαστική αίσθηση μας βαραίνει. Ωστόσο, αυτή η μεταθανάτια ζωή είναι που επιτρέπει να περιορίζονται οι προσδοκίες και φιμώνει τους ψίθυρους που εργάζονται για να εξαναγκάσουν τη φήμη σε αποσύνθεση.
Όλοι γνωρίζουμε την επίδραση που είχε αυτό το άτομο στους μαθητές….
αλλά οι αμφιλεγόμενες διαφωνίες έκαναν το περιβάλλον τόσο ζεστό και άβολο όσο μια ανταπόκριση. Οι μαθητές δεν το πρόσεξαν, αλλά συχνά, είναι αυτοί που καίγονται στη διαδικασία.
Μια φορά μου ξεχωρίζει….
ότι το πάθος για υπεράσπιση των φοιτητών μπορούσε ακόμα να βρεθεί στα υπάρχοντα που έμειναν στο γραφείο. Είναι ακόμα δυνατό να συλλέξουμε αναμνήσεις που ξεπερνούν το μυαλό και αφυπνίζουν την ψυχή.
Αυτές οι άγρυπνες νύχτες έχουν αρχίσει να δημιουργούν ατυχείς παραισθήσεις….
που έχουν γίνει εφιάλτες στην πανεπιστημιούπολη. Όλη η γνήσια ύπαρξη έχει χαθεί και σκελετοί του παρελθόντος κατέχουν την τρέχουσα εκπαιδευτική γενιά.
Είναι άδικο να ληφθούν τόσο σύντομα, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε….
να επιμείνουμε στις παρερμηνείες και να ξεχνάμε ότι οι μαθητές βρίσκονται στο κέντρο της καρδιάς.
Παρακαλώ σκύψτε το κεφάλι σας και μοιραστείτε ένα λεπτό σιωπής….
που δίνει η διοίκηση σε φοιτητές και προσωπικό που θέλει να δει αλλαγή. Κατά συνέπεια, τα φαντάσματα δεν παρέχουν καμία ουσία στην επιτροπή ή στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Ο Πρόεδρός μας, που βρίσκεται στο γραφείο,
αγιασμένος ο τίτλος σου,
ελάτε το ίδρυμά σας,
γίνει το θέλημά σου,
στην πανεπιστημιούπολη όπως είναι στην πολιτεία.
Δώστε μας αυτή τη μέρα το καθημερινό μας Χρονικό.
Και συγχωρέστε μας τις προκαταλήψεις μας,
καθώς αυτά τα συγχωρούμε
που στερεότυπα εναντίον μας.
Και μην μας οδηγήσεις στην καταπίεση,
αλλά απελευθερώστε μας από το προνόμιο.
Γιατί δική σου είναι η πανεπιστημιούπολη,
και η εκπαίδευση και η αναγνώριση,
για πάντα.
Αμήν.
Μη ζεις για να σε θυμούνται, δούλεψε για να μην σε ξεχάσουν. Αλλά ποιος είμαι;
