Γιατί η πρόσληψη μη παραδοσιακών υποψηφίων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα φοιτητικών υποθέσεων και πλάνη
Η πορεία προς μια θέση εργασίας στις φοιτητικές υποθέσεις δεν επιτρέπει σε «μη παραδοσιακούς» υποψηφίους όσο θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Ορίζω έναν μη παραδοσιακό υποψήφιο ως εκείνον που είχε δύο ή περισσότερες θέσεις εργασίας, καθεμία από τις οποίες διαρκεί λιγότερο από ένα έτος τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν έχει ή δεν παρακολουθεί μεταπτυχιακό σε φοιτητικές υποθέσεις (ή ισοδύναμο). Ως κάποιος που έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές του τραπεζιού πολλές φορές στη σύντομη καριέρα μου, θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω γιατί συμβαίνει αυτό, τη σημασία της τάσης και πώς μπορούμε να αλλάξουμε.
Στήσιμο της σκηνής
Σύμφωνα με την Συμβούλιο Μεταπτυχιακών Σχολών, μια τεράστια αύξηση στις εγγραφές πτυχιούχων σημειώθηκε από το 2005-2010. Πολλοί άνθρωποι εγγράφηκαν σε μεταπτυχιακά για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί στο χώρο εργασίας. Αν κάποιος έχανε τη δουλειά του, η εγγραφή στο μεταπτυχιακό φαινόταν η καλύτερη επιλογή. Για κάποιον που βρίσκεται ακόμα ή έχει αποφοιτήσει πρόσφατα από το κολέγιο, η εγγραφή στο μεταπτυχιακό θεωρείτο ως η μόνη επιλογή.
Έτσι, οι πύλες της πλημμύρας άνοιξαν και χιλιάδες άνθρωποι – που σε παλαιότερο χρόνο είτε θα περίμεναν να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία είτε θα είχαν τελειώσει εντελώς το μεταπτυχιακό σχολείο – αποφάσισαν να πάρουν αυτά τα πτυχία. Σήμερα, το μεταπτυχιακό είναι προσδοκία και απαίτηση, πέρα από πολλά χρόνια εμπειρίας πλήρους απασχόλησης.
Αυτό που όλοι ξέχασαν να μας πουν
Το να πάτε στο μεταπτυχιακό για να αποφύγετε το εργατικό δυναμικό δεν είναι καλός λόγος για να πάτε. Το να ξοδεύετε χιλιάδες δολάρια και χρόνια από τη ζωή σας ως πείραμα λειτουργεί καλά για τύπους όπως Τιμ Φέρις, αλλά δεν λειτουργεί καλά για εμάς τους υπόλοιπους. Έτσι, καθώς εγγραφήκαμε στο μεταπτυχιακό σχολείο, οι εργοδότες ξέχασαν να μας πουν ότι ήθελαν πολλά χρόνια σχετικής εμπειρίας για να συμπληρώσουν τα πτυχία μας.
Ως μη υπεράνθρωπος, είναι όλο και πιο δύσκολο να αποκτήσεις επαγγελματική εμπειρία πλήρους απασχόλησης ΚΑΙ μεταπτυχιακό σε ηλικία 22 ετών. Και επειδή όλοι είχαν την ίδια ιδέα, ο ανταγωνισμός για αυτές τις λίγες πρακτικές αυξήθηκε. Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι κέρδισαν πτυχία προχωρημένων χωρίς σχετική εμπειρία. Όταν αναζητούσαμε δουλειά, χάσαμε από αυτούς που κέρδισαν τα ίδια πτυχία αλλά είχαν περισσότερη εμπειρία.
Σημασία έχει η εμπειρία, αλλά έχει μεγάλη σημασία;
Είμαι 24χρονος φοιτητής μεταπτυχιακού χωρίς εμπειρία «πραγματικής ζωής» —μόνο οργανωτική εργασία—στο βιογραφικό μου. Είμαι σίγουρος ότι θέλω να εργαστώ, για παράδειγμα, σε υπηρεσίες καριέρας, επειδή έχω κάποια έκθεση στον τομέα. Προσπάθησα σκληρά να βγάλω τις λίγες ώρες μου την εβδομάδα ως εθελοντής στο γραφείο κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού σχολείου και υπηρέτησα σε επιτροπές για να ενισχύσω το αδύναμο βιογραφικό μου.
Επιτέλους βρήκα μια βασική δουλειά ως ειδικός στις υπηρεσίες σταδιοδρομίας. Σούπερ συναρπαστικό! Πέρασα έναν χρόνο για να το κάνω, μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου άρεσε. Λόγω της έλλειψης έκθεσης στο μεταπτυχιακό, ποτέ δεν θα πίστευα ότι δεν θα μου άρεσε μια τέτοια καριέρα. Έτσι, παρόλο που όλοι μου λένε ότι είναι αυτοκτονία καριέρας, μετακομίζω σε διαφορετικό σχολείο και ρόλο. Προτιμώ να ρισκάρω όταν είμαι νέος παρά να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει για πέντε χρόνια.
Στη δεύτερη δουλειά, αποφασίζω να ακολουθήσω, ας πούμε, την ακαδημαϊκή συμβουλευτική. Η ακαδημαϊκή συμβουλευτική είναι παρόμοια με τις υπηρεσίες σταδιοδρομίας και μου αρέσει πολύ! Αυτή τη φορά, όμως, δεν μου αρέσει ο προϊστάμενός μου ή το ίδρυμά μου. Βρήκα λοιπόν μια δουλειά που μου αρέσει, αλλά είναι σε λάθος μέρος. Είμαι βέβαιος ότι θα κάνω μόνο ένα ακόμη άλμα πριν κολλήσω. Ξέρω ποιες ερωτήσεις να κάνω στη συνέντευξη και πώς να ελέγξω τους μελλοντικούς συναδέλφους για να λάβω μια τεκμηριωμένη απόφαση. Η παραμονή μου είναι μόνο 9 μήνες γιατί δεν μπορώ να αντέχω το τοξικό περιβάλλον εργασίας. Είμαι νέος ακόμα. Τώρα έχω δύο χρόνια εργασιακή εμπειρία και το μεταπτυχιακό μου. Είμαι έτοιμος, σωστά;
Το να ακολουθήσεις ένα μη παραδοσιακό μονοπάτι δεν οδηγεί πουθενά
Για έναν διευθυντή προσλήψεων, το να βλέπει έναν υποψήφιο με διετή εμπειρία να κάνει αίτηση για την τρίτη του θέση εργασίας είναι ένα σημαντικό κόκκινο σημάδι. Μήπως κάτι δεν πάει καλά με αυτό το άτομο; Γιατί δεν μπορεί να έχει δουλειά; Γιατί να αφιερώνω ώρες στην προπόνηση όταν αυτό το άτομο θα μπορούσε να φύγει γρήγορα;
Αυτά τα κοινά ερωτήματα τρέχουν στο μυαλό των διευθυντών προσλήψεων. Η συνοδευτική επιστολή αυτού του υποψηφίου θα μπορούσε να είναι απίστευτη, η ακαδημαϊκή γενεαλογία θα μπορούσε να είναι θεϊκή, αλλά αν το βιογραφικό έχει κάποιες κόκκινες σημαίες που δεν έχουν άλλοι, πιο παραδοσιακοί υποψήφιοι, ο κίνδυνος να προσκαλέσετε αυτόν τον υποψήφιο στην πανεπιστημιούπολη φαίνεται πολύ υψηλός. Σίγουρα, μια συνέντευξη πρώτου γύρου μπορεί να είναι κατάλληλη, αλλά πόσα μπορεί πραγματικά να σας πει μια οθόνη τηλεφώνου για το πόσο καλά θα αποδώσει ένας υποψήφιος σε μια θέση;
Είναι αυτό πρόβλημα; Να καθοριστεί. Η γνώση ότι πολλοί άνθρωποι πήγαν στο μεταπτυχιακό σχολείο για λάθος λόγους και εξακολουθούν να βρίσκουν τους δρόμους τους στο χώρο εργασίας δεν είναι στο μυαλό πολλών διευθυντών προσλήψεων. Όπως γνωρίζουμε, οι millennials είναι διαβόητο για την αναζήτηση εργασίας. Είτε θέλουμε καλύτερους μισθούς, ένα πιο ευέλικτο εργασιακό περιβάλλον ή κάποια καινοτομία, οι millennials κυκλοφορούν πολύ. Και ποιος προσλαμβάνει αυτούς τους ευμετάβλητους millennials; Διευθυντές που είναι χρόνια στην ίδια θέση.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η τριτοβάθμια εκπαίδευση προχωρά γρήγορα σε ορισμένους τομείς (π.χ. συμπερίληψη, ποικιλομορφία) και αργά σε άλλους (π.χ. διαδικασίες πρόσληψης). Λοιπόν, για όλους εμάς που αναζητούσαμε δουλειά, ελπίζοντας να βρούμε αυτή τη σπουδαία δουλειά, τι πρέπει να κάνουμε;
Έχετε την επιλογή να ακολουθήσετε την παραδοσιακή πορεία των φοιτητικών υποθέσεων ή να φτιάξετε τη δική σας. Μπορώ να σας πω από προσωπική εμπειρία ότι το μονοπάτι σόλο είναι πολύ πιο δύσκολο. Ελπίζω ότι οι φοιτητικές υποθέσεις θα προσαρμοστούν σε πιο «μη παραδοσιακούς» υποψηφίους στο μέλλον και θα δουν πιθανές προσλήψεις εκτός του πλαισίου. Μέχρι τότε, η γραμμική διαδρομή είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσετε ότι θα φτάσετε στο επίπεδο στο οποίο θέλετε να είστε.
